Schtefan – Miałem złe przeczucia, jak tylko dowiedziałem się o wypędzeniu jedynego syna naszego nieżyjącego już króla. Zachciało nam się demokracji. Miasta-państwa nam się zachciało!
Co nam przeszkadzało mieć młodego władcę? Może Bertrand był porywczy? Może miał dużo kobiet i nadużywał wina? Ale to był dziedzic, z krwi i kości syn naszego panującego króla Raimunda.

Johan – Pierdzielisz Schtefan. Wiesz jak było przez ostatnie miesiące. Siedzimy w tej zapadłej dziurze od zawsze. Król nie był wstanie już władać królestwem od pół roku. Dobrze o tym wiesz. A
co robił przez ten czas jego synalek? Tylko chlał i chędożył wszystko co popadnie. W ogóle nie słuchał się rady. Myślisz, że nie próbowałem z nim rozmawiać?

Schtefan – A ty się nigdy nie spiłeś? Nigdy nie miałeś codziennie innej kobiety? Błędy młodości, Johan, na pewno by z tego wyrósł. Na pewno byłby dobrym władcą.

Johan – Już za późno. Cała rada najznamienitszych rodów, z nami na czele postanowiła go wyrzucić z miasta i zamknąć za nim wrota na dobre.

Schtefan – Najznamienitszych?! Czy ty siebie słyszysz? Jacy my jesteśmy najznamienitsi? Gdyby nie nasz król, to nic by z tego królestwa nie zostało. Bylibyśmy następnym cmentarzyskiem. Dziurą w ziemi, pustym polem na mapie do zasiedlenia. Pewnie jakiś buntowniczy baron połasiłby się o ten kawałek Księstw Granicznych. Tyle co by po nas zastało.

Johan – Dramatyzujesz. Nic nie byliśmy winni Raimundowi. Pogrzeb miał iście królewski. Na pewno nic nie byliśmy winni jego synalkowi.

Schtefan – Tak, ale nikt do cholery nie pomyślał, że ten zapijaczony gołowąs wyprowadzi połowę skarbca. Połowę pieprzonego skarbca! Nie zapominaj o wszystkich kosztownościach rodzinnych i cennych przedmiotach ze zbrojowni ojca.

Johan – Szczyl pewnie złoto przepije, a kosztowności i przedmioty zastawi. To w jego stylu. Dla mnie może się nawet zapić. Nie obchodzi mnie co się z nim stanie. Teraz my mamy władzę. W naszym królestwie zapanuje wreszcie praworządność i sprawiedliwość.

Schtefan – Niech tylko ta praworządność i sprawiedliwość nie wyjdzie nam uszami. Chodzą słuchy, że podobno syn króla Raimunda, dotarł do Tilei. Zaczął podobno rekrutować najemników, wśród nich są Ogry! Giganty! A nawet smok! Rozumiesz Schtefan? Pierdzielony smok! Co my zrobimy jak przyjdzie i zacznie oblegać nasze mury? Nie będziemy mieć wystarczającej ilości ludzi, żeby je obstawić. Co wtedy?!

Johan – Nic. To jakieś bzdury. Musisz zmienić donosicieli, bo to jakieś bujdy! Czy ty kiedyś widziałeś smoka? Albo giganta?

Schtefan -…

Johan – Tak myślałem. Bertrand był, jest i będzie młodym nieudacznikiem.

Schtefan – Obyś miał rację Johan.

Z pamiętników Schtefana Schuvaltza,
ostatniego kasztelana zamku Alfori.

Remo Remorsen i ekspedycja Zhufbaru

O Remo Remorsenie dużo jest wzmianek w pozycjach historycznych i militarnych a nawet wykorzystano motyw jego przygód we współczesnej prozie jednak nieczęsto zdarzają się pozycje opisujące szczegółowo wyprawę nad Krwawą Rzekę. Oto jak ją przedstawia Jakob Sorensen w książce: „Historia dla krótkobrodych”

„Przygotowania do ekspedycji trwały dosyć długo nawet jak na krasnoludy dlatego więc zanim król Zhufbaru na czele swojej armii opuścił mury miasta w poszukiwaniu artefaktu z przepowiedni mury te zostały oblężone przez przechodzące akurat kolejne „Waaagh[1] tym razem niejakiego Borgruda Tępego.

Na murach liczył się każdy strzelec i gwardzista a obroną dowodził sam król. Jednak jako, że tak ważnej misji nie można było zaniechać zaszczyt poprowadzenia ekspedycji otrzymał Remo Remorsen, który postanowił wykorzystać jedno z podziemnych wyjść z Zhufbaru i sekretną drogę prowadzącą daleko za mury.  Tak więc nie dziwnym było, że główną siłę ekspedycji stanowili eksperci od podziemnych wypraw czyli Górnicy pod przewodnictwem Larsa znanego także jako „Digger”.

Droga była bardzo niebezpieczna również z racji czających się w ciemnościach niezbyt przyjaznych i niezwykle groźnych okazów stworów różnych ras i rozmiarów tak więc Zabójcy Trolli stanowili doskonałe uzupełnienie armii. Gildia inżynierów zaś przygotowała na wyprawę tylko te maszyny, które miały największą przydatność w ewentualnych podziemnych walkach. Jak wiadomo czarny proch i maszyny oblężnicze są używane przez krasnoludy tylko w ostateczności jeśli przychodzi im toczyć bitwę po powierzchnią ziemi. Natomiast wysoko nad powierzchnią ziemi Zhufbar wysłał do pomocy Remowi Żyrokopter[2], którego pilot nazwał swą maszynę dość trafnie „Fat Crow”.

Zaszczytem dla uczestników wyprawy była obecność Kowala Run – mistrza Valagrima Stonebearda i jego Kowadła Zagłady, które miało zapewnić wsparcie w walce z użytkownikami magii.

Wbrew wszelkim spekulacjom taki właśnie był powód dla którego Remo Remorsen pojawił się u źródeł Krwawej Rzeki na czele „podziemnej” ekspedycji.

[1] Tradycyjna wśród zielonoskórych plemion nazwa dużej wyprawy zbrojnej pod przewodnictwem jednego wodza „Warbossa” trwającej zazwyczaj do czasu śmierci tegoż. Ideę Waaagh porównuje się do trąb powietrznych, które pojawiają się nagle i atakują z ogromną mocą a potem tak samo szybko się kończą.

[2] Zob. pod hasłem „Żyrokopter” w Wielkiej Encyklopedii Imperium tom. XIII

Xinusson…, Gotrek i Felix!

Stojąc na murach twierdzy, Felix zasępił się widząc nadciągające hordy chaosu.
– To będzie sądny dzień dla nas wszystkich. Nie wiem czy tym razem Gotrek podoła wyzwaniu jakie go czeka – myślał. Szczęśliwie nasi sojusznicy stawili się licznie i siły są wyrównane.
Dzięki wsparciu gildii inżynierów, na polu bitwy staną machiny, które nie jeden raz zmieniły losy bitwy, a gyrocoptery zapewnią panowanie w przestworzach. To będzie bitwa inna niż wszystkie te, które stoczono…
Felix czuł suchość w ustach obserwując jak runy na toporze Gotreka jaśnieją jak nigdy dotąd.
– Ruszajmy – zawołał Gotrek – nie chcę czekać na tę tłuszczę. Czas by mój topór poczuł krew. Widzę, że los jest dziś łaskawy i znajdę swoją zagładę. Zmierza ku nam armia, którą albo pokonam albo ona pokona mnie.
Mijając umocnienia, wyszli przed mury twierdzy. Nagle podjechał do nich jeździec na małym koniku.
– Witajcie przyjaciele. Nazywam się Xinusson i dowodzę armią. Cieszę się, że razem ruszymy na wroga. To rzekłszy ruszył do swojego doborowego oddziału stojącego nieopodal.
Gotrek przejechał kciukiem po ostrzu swojego topora – Na nich – krzyknął i ruszył biegiem w stronę zachodzącego słońca, na tle którego widniały mroczne sylwetki…

– Fragment z Moich Podróży z Gotrekiem,
Tom IV, spisanych przez Herr Felixa Jaegera
(Wydawnictwo Altdorf, rok 2505)

Król Louen Leoncoeur i bretońscy jego rycerze

„Zbierzcie najznamienitszych rycerzy – o świcie wyruszamy.”

Louen Leoncoeur po rozmowie z Lady Meredith o przepowiedni ośmiu komet i końcu świata.

---

W sobotę gramy łącznie 15 bitew. Każdy z graczy rozgrywa trzy bitwy, losując trzy z pięciu scenariuszy przygotowanych przez Remo prze remo Williamsa na tę okazję:). W niedzielę łączymy się w dwie duże armie i gramy bitwę na 10000 punktów

Śmiałkowie ruszyli tak jak ich poprowadzi przepowiednia zawarta w tajemniczej księdze. Lecz zanim trafili na Czerwony Płaskowyż, odwiedzili oni miejsca, które wskazane przez przepowiednie, miały istotne znaczenie dla odnalezienia Starego Młota.

Według wieszczów, po całym świecie rozsianych jest kilka tajemniczych artefaktów które są kluczami do rozwiązania zagadki Ery Sigmara. Armie ruszyły na spotkanie swojego przeznaczenia…

Scenariusz 1. Aupoleux

 

Pierwsza wzmianka o miasteczku Aupoleux znajduje się w starym skrypcie z czasów Wypraw Arabskich. Kiedy król Ludwik Prawy wraz ze swoimi dzielnymi rycerzami rozprawiał się z chytrym, podstępnym Sułtanem Jaffarem, w Bretonnii nie działo się dobrze. Zielonoskórzy łupili wschodnie rubieże kraju, a szlachetne rycerstwo nie było w stanie obronić maluczkich. Cień padł na podnóże Gór Szarych.

Wtedy pojawił się on. Dzielny śmiałek. A imię jego Gaston. Gaston de Aupoleux. Mysliwy i  łucznik co nie miara. Powiadają, że potrafił ustrzelić królika z odległości 1000 kroków. I kiedy szlachta pozostawiła stan najniższy samym sobie – ktoś musiał powiedzieć – Basta!

Wilczy jeźdźcy byli zmorą rodzinnego miasta Gastona. Ale los wskazał Gastonowi jego miejsce w kartach historii. Pewnego razu, kiedy wracał z polowania, trakt leśny wypełnił się grupą małych wrednych Goblinów na ogromnych wściekłych wilkach. Gaston, uzbrojony jedynie w swój łuk, dał radę Zielonoskórym. Powystrzelał ich wszystkich do ostatniego, i kiedy zmęczony padł na kolana i wzniósł swe dziękczynne modły do Błogosławionej Pani, ukazał mu się widok niezwykły. Delikatna poświata wśród najwyższych gałęzi. Chociaż niebo było pochmurne – promienie słońca padły na jego twarz i usłyszał delikatny głos: Gaston, broń swoich ziem. Broń swoich ziomków…

Serce Gastona napełniło się odwagą. teraz już wiedział co musi zrobić.

Zebrawszy kilkudziesięciu najodważniejszych mężczyzn z Aupoleux i okolic, wspólnymi siłami przegnali Goblinów aż do ich kryjówek w Szarych Górach, i żaden z tych plugawych  pomiotów nie pojawił się w okolicy przez dekady. A imię Gastona de Aupoleux niosło się po całej wschodniej Bretonni, inspirując chłopstwo do oporu przeciwko jakiemukolwiek najeźdźcy.

Wdzięczni mieszkańcy Aupoleux postawili na rynku miasta pomnik ku czci ich dzielnego obrońcy. Posrebrzany pomnik łucznika stoi tam po dziś dzień. Ludzie powiadają że pomnik Gastona zrobiony jest z kamienia który spadł z nieba. Kamień dał się formować łatwo, lecz kiedy wyrzeźbiono już postać łucznika, żadna moc nie dała ukruszyć nawet kawałka. A sam łucznik miał przynosić szczęście myśliwym i celne oko wszystkim strzelcom. Gaston miał czuwać nad okolicą na wieki.  Oby…

Przepowiednia Ośmiu Komet wskazywała statuę Gastona de Aupoleux jako pierwszy klucz do konfrontacji na Czerwonym Płaskowyżu. Wcześniej obiekt zainteresowania jedynie miejscowego chłopstwa, teraz Łucznik z Aupoleux miał być być w centrum nadchodzących wichrów przeznaczenia…

Scenariusz 2. Bagna Zombie

– No dalej…zaraza jedna… noo….HA! Poszło! – krzyknął uradowany Stefano Rosetti wyłamując zamek małej szkatułki, rozsypując jej zawartość po wilgotnej ziemi.

– Zobacz, Luigi! Co za szmaragd! Ten gruby chciwy niziołek z Via Mercante da mi za niego dukata! Ba! Dwa dukaty, pewnikiem! … Mówiłem ci, Luigi, że zrobimy interes życia zapuszczając się tutaj.

– No nie wiem, Stefano. Kasa, kasą, ale ta bagna trochę mnie niepokoją… ktoś je kiedyś nazwał Zombie Bagna. Nie bez powodu zapewne.. – odparł Luigi Rosetti, młodszy brat i wspólnik Stefano w wielu łupieżczych wyprawach.

– Bogowie! Ależ ty naiwny Luigi! Jojczysz jak jakiś szczyl i boidupa! Toż to propaganda Książąt z Miraglino! Jak nic, chcą zachować te wszystkie skarby, które się tu kryją tylko dla siebie, podczas kiedy my, ciężko pracujący lud, gnijemy na śmierdzących ulicach jedząc odpadki z jaśnie pańskiego stołu… – zadrwił Stefano, ładując kolejne szlachetne kamienie do swojej sakiewki.

– Zombie, proszę cię! Widziałeś kiedyś umarlaka, który chodzi? Świętej pamięci dziadek Marco, chodził, owszem, ale on żył mimo swoich 105 lat. Umarlaki, to siedzą w grobach i tyle…Lepiej, nie gadaj tyle i kop tam… – kontynuował Stefano rzucając przy tym łopatę swojemu bratu.

– Może i racja. Ale te opary napawają mnie trwogą, mówię ci… a poza tym, ludzie mówili, że po tych bagnach chodzą szczury wielkości dorosłego człowieka. I gadają ludzką mową! – Lugi złapał łopatę i zaczął kopać we wskazanym miejscu.

– Mam brata, imbecyla! Luigi, co ty gadasz?! Znowu się nasłuchałeś gadek szmatek od Donny Francesci?! Mówię ci, nie zadawaj się  z babami, bo ja nie mogę już słuchać twojego biadolenia…a później marzy ci się połowa udziałów…– prychnął Stefano przerywając na chwilę robotę – Ludzie-sczury? Czyż ty z kozy spadł?! Większej durnoty nie słyszałem! Posłuchaj starszego brata, raz a dobrze – Nie ma czegoś takiego jak ludzie-szczury! To tylko wymysł twojej wybujałej wyobraź… –  Stefano Rosetti zamarł nagle i urwał w pół słowa, a z kącika jego ust zaczęła cieknąć stróżka krwi. Po chwili padł przed siebie twarzą w zabłoconą ziemię…

Sparaliżowany widokiem upadającego brata, Luigi Rosetti otrząsnął się na tyle by krzyknąć w wniebogłosy z przerażenia. Sekundę później poczuł ukucie w piersi. I następne. I jeszcze jedno…

Jego krzyk zamarł…Luigi spojrzał na dół i zobaczył trzy lśniące metalowe gwiazdki wbite głęboko w jego ciało na wysokości serca. Zanim jego powolny mózg przetworzył co właściwie się stało, Luigi zachłysnął się krwią i opadł martwy na plecy.

Z mgły wynurzyły się dwie skulone, zakapturzone postacie.

– Tak-tak. Dobra-sprytna robota, Skieek. Człowieczyny zabite. Szybko-sprawnie. – powiedziała pierwsza postać… – a teraz gnaj jak błyskawica do Mistrza i przekaż – wszystko gotowe. Rynsztokowcy zabezpieczyli nad-teren-bagno. Można otwierać magiczny-tajemny Portal. Nasza niezwyciężona armia może przechodzić. Tak-tak -ikk-iiik…iiikkk… Poszukiwania Starego Młota rozpoczęte… ikk….iiiikk… – zapiszczała triumfalnie pierwsza postać, a druga bez słowa zniknęła we mgle…

Scenariusz 3. Przełęcz Czarnego Ognia

Sierżancie Kessel!

Jak zapewne słyszeliście z licznych plotek rozchodzących się po naszym mieście, we wszystkich Księstwach Granicznych zanotowano niespotykane od dawna poruszenie wszelkiej maści wojsk. Moim zadaniem, w tym momencie, jest jedynie to potwierdzić. To nie plotki.

Od Gór Appucini po Góry Krańca Świata, od Gór Czarnych po Złe Ziemie, przez wszystkie Księstwa maszerują obce wojska.

Wojownicy z dalekiej północy, Krasnoludy z ich podziemnych miast-twierdz, Zielonoskórzy, Elfy z Loren. Ba! Ponoć sam Król Bretonni na czele swoich rycerzy. Wszystkie armie mają jakiś swój ukryty cel.

Cel, który osobiście, mam głęboko gdzieś. Dla mnie obce armie na terytorium naszego państwa, nie znaczą nic innego tylko kłopoty. Zaraz, któryś z generałów wymyśli sobie, że Munzig może dostarczać zaopatrzenie i zboże dla wygłodniałych wojaków.

Jak zapewne wam wiadomo, Sierżancie Kassel, nic takiego nie ma prawa się wydarzyć. Munzig jest miastem biednym, i nie będziemy się zbożem dzielić z nikim.

Dlatego też, Graf von Erhard zarządził pełną mobilizację. Wszystkich 100 żołnierzy plus 10 Gwardzistów z osobistej ochrony Grafa.

Rozsyłamy patrole po całym księstwie, a dla was, Sierżancie Kessel mam zadanie specjalne. Dostaniecie 7 ludzi. Wyszkolonych, w pełni wyposażonych. Będziecie pilnować posterunku u wyjścia z Przełęczy Czarnego Ognia. Nikt nie ma prawa się tamtędy prześlizgnąć. Nawet szczur!

Zdaję sobie sprawę, że 7 ludzi to niewiele, ale sytuacja jest krytyczna, a najpilniejszą potrzebą chwili jest patrolowanie wszystkich granic. Dodatkowo morale jest niskie. Zalecam więc, abyście wszelkie informacje zawarte w tym liście zachowali w tajemnicy. Nie chcielibyśmy siać jakiejś niepotrzebnej paniki…

Powodzenia życzę i ufam że wytrwacie na posterunku, aż do zażegnania kryzysu (tylko nie pytajcie kiedy to nastąpi, bo tego nikt nie śmie nawet wiedzieć).

Podpisano,

Kapitan Patrick von Liptwig,

w imieniu Grafa Munzig.

PS. List ten polecam spalić. Moje zalecenia powinny zostać tylko między nami. Jeszcze raz powodzenia!

Scenariusz 4. Kamień Bestii

To, że lasy Reiklandu skrywają mroczne tajemnice o których nikt o zdrowych zmysłach nawet nie śmie pomyśleć – to wiadomy fakt. Cudaczne rośliny, dzikie zwierzęta, magiczne istoty rodem z bajek dziecięcych i wytwory chaosu, jak w najprzeraźliwszych koszmarach nocnych.

Lecz to co się kryło w głębi Reiklwaldu, gdzieś na kilka dni drogi od Altdorfu, nie mieściło się w głowach najwybitniejszych uczonych Altdofskiego Uniwersytetu…

Armie Reiklandu pod dowództwem Marszałka Kurta Helborga już od kilku tygodni dokonywały systematycznego czyszczenia tamtejszej okolicy z grasujących band Zwierzoczłeków Chaosu. Bestie te, zazwyczaj walczą do upadłego. Rodzaju ludzkiego nienawidzą z całego serca, więc ich zaciętość w walce jest wręcz zrozumiała.

Niezaprzeczalnym faktem jest jednak to, że gdy bandy Zwierzoludzi natrafiają na liczniejszego przeciwnika, wycofują się. Czy jest to podstawowy zwierzęcy instynkt, czy wyrachowana taktyka, tego nie wie nikt. Wiadomo, że czmychają prędko, unikając konfrontacji i pojawiają się kilka dni później w zupełnie innym rejonie.

Tym razem było jednak inaczej… Armia Kurta Helborga, wycinała w pień pomniejsze grupy Zwierzoludzi i po kilku tygodniach, gdzieś głęboko w środku Reikwaldu, napotkała większą bandę. Bestie zdawały się bronić jakiego prymitywnego ołtarza z tajemniczym mrocznym obeliskiem. Na obelisku wyryte były plugawe znaki chaosu, w których zaklęte były jakieś mroczne czary. Widoczne były też płaskorzeźby 8 komet przelatujących nad Starym Światem. Jedna po drugiej…

Kiedy zwiadowcy donieśli Marszałkowi o znalezisku, Kurt Helborg nakazał natychmiastowy atak. Banda Chaosu walczyła do upadłego, zaciekle i wytrwale, broniąc tajemniczego obelisku, jednak przeważające siły Imperium były nie do pokonania. Armia Zwierzoludzi została rozbita.

Kurt Helbog  po bitwie, wiedział co należy zrobić. Widział już kiedyś te 8 komet… Rozkazał elitarnemu oddziałowi Reiksguardu pilnować ołtarza, a sam na czele reszty armii czym prędzej pognał z powrotem do Altdorfu. Jego przyjaciel, Thyrus Gormann już będzie wiedział co począć z tajemniczym znaleziskiem…

Scenariusz 5. Wieszcz z poza czasu

Drogi bracie!

U mnie wszystko w porządku. Czas, u nas w Kislevie, płynie swoim spokojnym tempem. Pory roku mijają nieubłaganie jednak. Nie robię się coraz młodszy. W kościach łupie, a i oczy nie te. Księgi jednak czytam i wertuję w poszukiwaniu  nurtującego nas pytanie – Czymże są te komety? Co oznaczają?

W zeszłym miesiącu, studiując jeden z manuskryptów, udało mi się potwierdzić to czego od dawna szukaliśmy.

On istnieje! Człowiek z poza czasu istnieje! No cóż, okazało się – nie jest to do końca człowiek, ale o tym po kolei…

W manuskrypcie opisane było, że jakoby gdzieś w lesie Grovod, na wschód od Erengradu, żyje szalony szaman, który przepowiada, że Czas Końca blisko, a komety na niebie są jego zwiastunami. Dodatkowo, twierdzi on, że nasz świat i czas, nie jest jego. Przybył on wyrzucony przez osnowę z odległej przyszłości w wyniku jakiegoś nieszczęśliwego wypadku. Z ery, która ma nastąpić po Końcu Świata! Niebywałe, nieprawdaż?

Nie zwlekając długo, zapakowałem wóz, wynająłem straż przyboczną, opuściłem swoje domowe pielesze w Kislevie i ruszyłem na zachód do Lasu Grovod.

Po wielu dniach poszukiwań odnalazłem owego wieszcza w chatce, głęboko w Grovodzie. Otóż, uważaj teraz, nie jest to człowiek! To Zielonoskóry! Ork! Wyrośnięty jak dąb. Większy niż jakikolwiek, którego miałem okazję studiować.

Ork ten, a właściwie Orruk, bo tak właśnie kazał zwać się szaman, nie był agresywny. Szaleństwo najwidoczniej zawładnęło jego umysłem i nasza grupa nie miała z nim żadnych problemów.  Ba, był wyjątkowo skory do rozmowy. Dość rwanej i chaotycznej rozmowy, ale jednak. Wyobrażasz sobie, rozmawiać z Zielonoskórym?

Udało mi się wydostać od niego szczątkowe informacje na tak bardzo zajmujący nas temat. Jeżeli ten Orruk mówi choć cząstkę prawdy, to koniec jest rzeczywiście blisko. Nie mamy czasu do stracenia. Musisz dać znać odpowiednim ludziom, że pora wyruszać na poszukiwania Starożytnego Młota. Gdyż to co ma nastąpić, napełnia mnie trwogą!

Zalecam też zabranie Orkowego Wieszcza w bezpieczne miejsce. Wie on za dużo o tym co ma nadejść. Jego proroctwa mogą sprowadzić na nas zgubę, a gdyby został pojmany przez wroga, który czyha w cieniu, nie chcę nawet myśleć co może się stać.

Z serdecznymi pozdrowieniami,

twój brat Andreas

 

 

Szczegółowe zasady podane zostaną w dniu bitwy.